دوبي سل

دره جهان نما یکی از دره های زیبا و بکر در منطقه گرگان است. بارها وصف زیبایی های این دره را شنیده بودم  تا اینکه در تعطیلات 15 خرداد فرصتی برای بازدید از این دره زیبا به وجود آمد. روز حرکت همه کارهایم به تاخیر می افتاد و هیچ کاری درست از آب در نمی آمد. بالاخره دقیقه نود سر قرار حاضر شدیم و ساعت 11 شب به سمت گرگان حرکت کردیم. جاده فیروز کوه بر خلاف تصورمان خلوت بود و از ترافیک های همیشگی این ایام خبری نبود. ساعت 6 صبح به گرگان رسیدیم و به میدان شهرداری گرگان رفتیم. آنجا با احمد غفاری از دره نوردان خوب گرگان قرار داشتیم. با آمدن احمد به سمت محل کار او رفتیم و ماشین ها را در پارکینگ آنجا گذاشتیم و آب بندی لوازم را آغاز کردیم. یک تویوتا لند کروز قدیمی با هماهنگی احمد برای انتقال ما آمده بود. سوار شدن این تیم 11 نفره در این ماشین مربوط به دوران جنگ جهانی دوم خود داستانی پر اشک و آه بود.

با عبور از جاده ای زیبا که از جنگل های جهان نما می گذشت به دشت جهان نما به ارتفاع 1700 متر رسیدیم و با خالی کردن بار ها حرکت خود را در امتداد پاکوب کمرنگی که به ابتدای دره می رسید ادامه دادیم. پس از حدود 45 دقیقه به ابتدای دره رسیدیم. احمد از کمبود آب اظهار شگفتی می کرد. در ابتدای دره پشه های مزاحم در هوا موج می زدند و به محض ورود به دره در گل بستر رودخانه فرو رفتی. در بعضی نقاط تا زیر زانو در گل چسبنده فرو می رفتیم . بی تعارف اوایل دره بد جوری توی ذوق بچه ها زد. ذهنیت ما دره ای شبیه به کمجل یا گزک بود و حالا داشتیم بین تیغ درختان و گِل و پشه ها راهمان را به جلو باز می کردیم.پس از حدود یک ساعت گِل نوردی  به اولین آبشار بی آب دره رسیدیم.احمد از آب فراوان دره در سال های قبل می گفت. یک مشکل مهم دیگر هم این بود که بیشتر بچه ها به امید برداشتن آب از دره آب آشامیدنی کافی به همراه نداشتند و گرما و شرجی بودن هوا باعث تشنگی آنها می شد.به بالای سومین آبشار رسیدیم.حوضچه ای راکد در زیر آبشار قرار داشت .عمق این حوضچه زیاد بود و باید با شنا کردن خود را به انتهای آن می رساندیم.هر قدر به سمت جلو  می رفتیم مناظر دره زیبا تر می شد و کم کم اخم و ناراحتی بچه ها جای خود را به  به به و چه چه و عکاسی داد. این دره واقعا زیبا بود. همه جای اینجا سبز بود حتی سنگ ها.

آبشار ها را یکی پس از دیگری فرود می رفتیم. تیم به سه گروه تقسیم شده بود.عده ای کارگاه ها را می زدند و گروهی طناب ها را به جلو انتقال می دادند وگروه دیگری طناب ها را جمع می کردند. در میانه راه جای پاهای بزرگ و تازه ای  را در میان گل ها دیدیم.رد پای خرس بود. به همراه یکی از دوستان در آخر گروه حرکت می کردیم که دیدیم 3 تا از بچه ها با سرعتی باور نکردنی از دست به سنگی بالا آمدند که در شرایط عادی امکان نداشت بتوانند به این سرعت از آن صعود کنند...

بچه ها خرس...زیر اون سنگه...

با صد قل قل هو الله و نذر و نیاز از این سنگ پایین رفتیم.سنگ سیاهی آنجا بود که دوستان آن را خرس دیده بودند.محو تماشای زیبایی های دره بودیم . با اینکه از آب دره خبری نبود این موضوع چیزی از زیبایی های آن کم نمی کرد. حوالی ساعت 18 به محل مناسبی برای شبمانی رسیدیم. مکانی مسطح با یک کنده خشک و آماده برای آتش شب. از یکی از قسمت های مسیر آب به صورت قطره قطره پایین می چکید.یک کیسه بزرگ را پاره کردیم و آن را در زیر محل ریزش آب قرار دادیم و با چیدن چند سنگ در زیر کیسه (قسمت انتهایی )محلی را برای جمع آوری آب درست کردیم.شیب کیسه به سمت پایین بود و این قطرات آب پس از چکیدن به روی این کیسه در آن محل ذخیره می شد و با همین کار توانستیم در طول شب 4 عدد بطری 1/5 لیتری آب را پر کنیم. پس از برپا کردن آتش و صرف شام هر کس در گوشه ای کیسه خوابش را پهن کرد و خوابید. صبح روز بعد به زیباترین  و بلندترین آبشار های دره رسیدیم و با فرود از آنها و اتمام آخرین آبشار از طریق جاده خاکی و مشخص خود را به انتهای دره رساندیم.آنجا یک ون منتظر ما بود.

نفرات برنامه: حسین امامی(سرپرست)-پریسا شهبازان-احمد غفاری-بابک ماجدیان-مهدی سلطانی-علی ملک محمدی-مرضیه قلیچی-سمیه حسنی-غزاله روانخواه- علیرضا فرخی-نیما اسکندری